کینه و عقدهٔ پاسداران نسبت به قشر تحصیل کرده و دانشجو تو قتل‌عام هم خودشو نشون داد. البته جرم اصلی همون کلمه ممنوع مجاهد بود اما با شنیدن کلمه دانشجو رعشه می‌گرفتن.
کبری جوکار زندانی سیاسی سالهای ۶۰ تا ۶۶:
«دکتر شورانگیز کریمیان، دکتر زهرا شب زنده‌دار، دکتر حوریه بهشتی تبار، مریم گلزاده غفوری، زهره عین الیقین، اعظم طاقدره، مریم تواناییان فر، قدسی هواکشیان، هما رادمنش، آفاق دکنما و هزاران هزار که از نام مقدس مجاهد خلق دفاع کردند».
یکی از شاهدان قتل‌عام نوشته:
«قشر دانشجوی ایران، از سال۵۸ تو صف اعدام بود. خمینی دانشگاه رو مرکز فساد و دانشجویان رو محارب می‌دونست. این موضوع در مورد دختران دانشجو، ضریب می‌خورد. با منطق خمینی، دختر به دنیا اومده باشی، دانشجو باشی، مجاهدین هم انتخاب کرده باشی؛ واویلاست، این دختر، محکوم به سه بار اعدامه!»
خمینی ـ ۲۷ آذر ۵۹:
«تمام این مصیبتها که برای بشر پیش آمده است ریشه‌اش از دانشگاه بوده ریشه‌اش از تخصصهای دانشگاهی بوده».
با این طرز فکر ببین چه بلایی سر دانشجویان آوردن
اکبر شفقت زندانی سیاسی سالهای ۶۰ تا ۷۳:
«گفتم دکتر چی شد گفت هیچی وقتی وارد دادگاه شدم چشمبندم رو برداشتم ازم پرسیدن اسمت چیه گفتم فرزین نصرتی بدون این‌که سؤال دیگه‌ای ازم بکنن گفتن اونو ببریدش».
همینطوری هزاران دانشجو و پزشک و متخصص مثل دکتر محسن مهرانی، منصور پایدار، مقصود و منصور حریری، فضیلت علامه، افسانه شیرمحمدی،، مهرداد اردبیلی، محسن وزین، روشن بلبلیان، ابوالقاسم ارژنگی، محسن بهرامی و بسیاری دیگر روانهٔ قتلگاه شدن...
