ماه مبارک رمضان، ماه تقوای رهاییبخش. ماهی که در آن قرآن فرو فرستاده شد تا انسان را به‌سوی یگانگی و رهایی هدایت کند. از این نظر رمضان ماه تطبیق با ارزشها و ایده‌آلهای توحیدی، یعنی ماه نبرد با اجبارات بازدارنده و ضد‌تکاملی است. در این ماه مبارک، رهروان آیین محمد(ص) به تلاش و مجاهدتی فردی و جمعی برای صیقل زدن اراده انسانی و انقلابی خود برمی‌خیزند و کسب ارزشهای تکاملی و غلبه بر کششها و اجبارات خودبهخودی را سرلوحه کار خود قرار می‌دهند. بدیهی است که کسب این ارزشها و نیل به تقوای رهاییبخش لازمه پیشبرد مبارزه انقلابی در پهنه سیاسی و اجتماعی است. مبارزه‌یی بی‌امان برای رهایی خلق و میهن و ریشه‌کن کردن ستم و بهره‌کشی و فریب و دجالگری، که مظهر مجسم آن رژیم پلید و دین‌فروش آخوندی است، عزمها را جزم‌تر می‌کنند و اراده‌ها را صیقل می‌زنند.
روزه» سمبل نفی «انطباق غریزی» در جهت نیل به کمال و ارتقای خداگونه انسانی است. (تقوی).
یا اَیُهَاالَذینَ آمنُوا کُتِبَ عَلیکُم الّصیام کَما کُتبَ عَلی‌الَذینَ مِن قَبلِکُم لَعّلَکُم تَتّقُون
ای کسانی که ایمان آورده‌اید، بر شما روزه مقرر شده، هم‌چنان‌که بر پیشینیان شما شده بود، باشد که تقوی پیشه کنید.
روزه به‌عنوان یکی از مهمترین شعائر اسلام محدود به اسلام نبوده، بلکه هم‌چنان که قرآن می‌گوید، فریضه‌یی است که در ادیان توحیدی پیشین نیز وجود داشته است. هدف از روزه، مطابق تعالیم قرآن، خارج شدن از جبرهای کور و غریزی و به‌کارگیری اراده برای نیل به تقوای رهاییبخش تکاملی است. این هدف، در قالب یک رشته آداب و سنن و اشکال سمبلیک نظیر ترک خوردن و آشامیدن عرضه شده است که به‌بهترین وجه گویای همان «محتوا» و فلسفه روزه است. در واقع ترک موقت خوردن و آشامیدن، بیانی سمبلیک از توان بالقوه انسان برای خروج از اجبارات و واکنشهای غریزی و خودبهخودی است. ترک سمبلیک که در جوهر خود، تقویت و بارز شدن استعداد ویژ ه تکاملی انسان را مد‌نظر قرار می‌دهد. همان استعدادی که بر‌حسب آن انسان، به‌حکم اختیار و آزادی ذاتی خویش، «می‌تواند و باید» غرایز و وجوه مشترک خود با دنیای حیوانی را (که خوردن و آشامیدن یکی ازمصداقهای آن است)، نفی کرده و بر آن مسلط شود.
فلسفه روزه در چارچوب یک دیدگاه انسان شناسانه توحیدی، هم‌چنان که گفته شد، بر این استوار است که انسان بتواند به‌اتکای «اختیار نسبی» و امکان انتخاب ذاتی خویش، ضمن یک ممارست و تمرین یک‌ماهه، آمادگی لازم را برای از میان برداشتن موانع رشد و تکامل فردی کسب نماید.
بر اساس چنین نگرشی از محتوای روزه است که حضرت علی (ع) در اوج یکتاپرستی انقلابی روزه‌داریها و نماز شب خوانیهایی را که از محتوا و تأثیر عملی خود تهی شده و جنبه فرمالیستی پیدا کرده‌اند، رد کرده و می‌گوید: «کَم مِن صائِم لَیسَ لَهُ مِن صیامِه اِلاّ الجُوع َو الُظماء َو کَم مِن قائم لَیسَ لَه مِن قیاِمه اِلاّ الّسهَر وَالَعناء ـ بسا روزه‌داری که از روزه داشتن خود حاصلی جز تحمل مقداری گرسنگی و تشنگی نبرد و بسا نمازگزاری که جز تحمل بیداری و سختی، تأثیر دیگری از نماز نپذیرفته است.
بنابراین روزه‌یی از اصالت برخوردار است و مورد قبول واقع می‌شود، که تأثیری در رشد و تکامل تقوای رهاییبخش فرد داشته باشد و در نتیجه اراده او را در برابر وظایف و دشواریهایی که در مسیر پیکار در راه خدا و خلق با آنها رو‌به‌رو می‌شود، بیشتر کند.
البته در روزگار سلطه آخوندهای دجّال و دین‌فروش، بسیاری از شعائر و مفاهیم مقدس توحیدی تحریف شده و در خدمت سیاست تزویر و عوامفریبی قرار گرفته‌اند. ماه رمضان و روزه هم از این تعرض بی نصیب نمانده‌اند.
آخوندها با اعمال ارتجاعی‌ترین شیوه‌های ضدانسانی و قرون وسطایی، به‌تدریج ماه رمضان را در اذهان، ماه تحمیل و اجبار و تفتیش عقاید، همراه با شکنجه و شلاق‌زدن کرده‌اند. اما امروزه، خیانتهای آخوندهای دین‌فروش در آلوده کردن اسلام و سوءاستفاده از آن برای مقاصد شوم خود، افشاشده و کارآیی خود را از دست داده است. نه تنها به این خاطر که آفتاب عمر این رژیم منحوس بر لب بام است، بلکه بیشتر از این نظر که ایدئولوژی ناب اسلام انقلابی که سرمنشأ ایدئولوژی مجاهدین است، با بذل هزاران شهید و خلق عظیمترین حماسه‌های انسانی، در برابر آن قد علم کرده است. دور نیست روزی که این آرمان تابناک و رهاییبخش در سایه ایمان و رزم و فدای عنصر مجاهد خلق همه سوءاستفاده‌های ارتجاعی و رسوبات هزار‌و‌پانصد ساله را از چهره مطهر اسلام بزداید و در مسیر شکوفایی و تحقق تاریخی خود جامعهٔ فارغ از ظلم و ستم و ارتجاع و بهره‌کشی برپا کند.
حلول ماه مبارک رمضان برهمه پیروان آیین حنیف محمد (ص) مبارک باد.