۸مارس، پرشور و راهگشا
۸مارس، روز جهانی زن، جشن شور و شکوه، فصل زیبایی و روشنایی جهان، پس ازهزاره‌های زشت و تاریک، جشن بودن، شدن، توانستن، امید و عشق، برفراز آوار هزاره‌های جهل و ستم و تبعیض و یأس و ناتوانی. در آستانه ۸مارس گرامی می‌داریم جنبشهای پیشتاز زنان و مبارزان راه آزادی و برابری را در سراسر جهان که جملگی نوید بخش دنیای شکوهمند برابری و صلح و دموکراسی و پایان عصر ستم و تبعیض شرم‌آور جنسی هستند.
و حالا با سلامی دوباره برای هر زن و مرد ایرانی، به پیشواز ۸مارس ۲۰۱۷ می‌رویم. یادواره‌یی زنده و پویا که اکنون با دگرگونیهای کلان در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی همزمان شده و حامل پیامی نو برای زنان و دختران شجاع و بی‌باک و بیم و گرد آفریدهای ایران‌زمین است. و برای مجاهدین و جنبش مقاومت ایران، ۸مارس، شوری است و شکوهی و سپاسی دوباره در برابر پرچمدار جنبش نوین برابری، مریم رجوی؛ خالق انقلاب و آفرینندهٴ نسلهایی از زنان پیشگام و قهرمان، از جمله هزار زن خالق شورای مرکزی که در اوج صلابت، فداکاری و دلاوری، جنبش راستین برابری و انقلاب رهایی زنان و مردان را در روند کارزار سرنگونی رژیم به پیش می‌برند و این چنین بر تارک جنبش برابری و آرمانهای ۸مارس در سراسر جهان می‌درخشند.
یک‌ونیم قرن گذشته، دوران شکل‌گیری و اوج‌گرفتن نهضتها و جنبشهای زنان برای تحقق حقوق انسانی و زدودن آثار تبعیض کهن جنسی بوده است. به‌یمن همین مبارزات بود که جنبش برابری به‌رغم مقاومت سنگینی که در برابرش وجود داشته توانسته گامهایی به جلو بردارد. امسال اما مردم ما، خلقهای خاورمیانه و زنان در پیشاپیش آنها، ۸مارس را پرشکوهتر خواهند یافت. چرا که جهان به‌خصوص در این منطقه، آبستن تحولاتی عظیم است که ضرورتاً مولودی فرخنده را در صورت بندی قرن بیست و یکم نوید می‌دهد. در کانون این تحولات بزرگ در خاورمیانه، زنان با مبارزه شجاعانه و فداکارانه خود علیه دیکتاتوریهای حاکم، مسیر نیل به آزادی و برابری را هموار کرده و می‌کنند. در این میان، زن ایرانی با بیش از یک قرن مبارزه، مظهر جسارت و شهامت با الگوها و قهرمانان بیشمار، با قیام‌آفرینان بی‌باک و بیم و دهها هزار زن قهرمان و پیشتاز، تحسین جهانیان را برانگیخته است. این چنین است که زنان ایران، در روز ۸مارس، به کمتر از شعار سرنگونی بانکدار تروریسم و بنیادگرایی زن‌ستیز رضایت نمی‌دهند. در همین حال در کشورهای به‌پاخاسته خاورمیانه عربی و شمال آفریقا نیز دختران و زنان آگاه به میدان مبارزه شتافته‌اند و توجه رسانه‌های بین‌المللی را نیز به خود جلب کرده‌اند تا آنجا که این رسانه‌ها از «طلوع زن عرب» سخن به میان آورده و نقش این زنان را در کشورهای عربی از سوریه خونفشان تا تونس و لیبی و مصر، یادآور شده‌اند.
صد سال پیش، کلارا زتکین، چهره معروف جنبش زنان سوسیالیست و سردبیر روزنامه آلمانی «برابری» در پایان سخنرانی پرشورش در دومین اجلاس جهانی زنان سوسیالیست که نطفه ۸مارس ”روز جهانی زن“ در آن منعقد شد، بر همبستگی زنان برای مبارزه با جنگ‌افروزی، که بیشتر قربانیان آن از زنان و کودکان بودند فراخوان داد. او افزود مبارزه برای آزادی بدون شرکت زنان انجام شدنی نیست. کلارا سرانجام سخنانش را با جمله جنگ علیه جنگ (Krieg dem Krieg)، پایان داد. او به نبرد زنان علیه جنگ و جنگ‌افروزی فراخوان داد. و امروز ۱۰۰سال پس از زتکین، زنان این مبارزه را به اوج رسانده و نبرد علیه دیکتاتوری دینی و بنیادگرایی را که مبنای جنگ‌افروزی، تروریزم و زن‌ستیزی است رهبری می‌کنند. مریم رجوی پرچمدار جنبش نوین برابری و رئیس‌جمهور برگزیده مقاومت ایران، فراخوان به نبرد تمام‌عیار با دیکتاتوری دینی و بنیادگرایی، تهدید اصلی قرن کنونی می‌دهد. او می‌گوید: «شرکت فعال زنان در رهبری، ضرورت نبرد همه‌جانبه علیه بنیادگرایی و دیکتاتوری دینی است. شکست قطعی بنیادگرایی ممکن است. اما به دست همین زنان. آنها هستند که چهره جهان را تغییر می‌دهند». آن روز مبارزه برای آزادی بدون حضور زنان نمی‌توانست آغاز شود و امروز زنان ایران، با بیلانی افتخار آفرین از بیش از سه دهه نبرد برای آزادی و تقدیم دهها هزار شهید، راهگشای آزادی و برابری و دینامیزم تغییراند و حتمیت آزادی و دموکراسی را در قرن بیست‌ویکم تضمین می‌کنند. مریم رجوی می‌گوید: «در میان عوامل متعددی که فرا رسیدن بهار آزادی ایران را حتمی کرده است، عامل تعیین کننده، ظرفیت شکافنده و تغییر دهنده زنان است».
نگاهی به تاریخچه روز جهانی زن
در سال ۱۸۷۵ در نیویورک، زنان کارگر برای برخورداری از شرایط بهتر، دست به تظاهرات زدند.
در یک تظاهرات که در روز 25مارس۱۹۱۱، در یک کارخانه پارچه‌بافی در نیویورک رخ داد، درهای کارخانه برای جلوگیری از بیرون‌رفتن زنان، پیش‌از پایان ساعت کار بسته شد، و یک گروه از زنان کارگر در آتش‌سوزی کشته شدند.
برای نخستین بار، اندیشه گزینش روزجهانی زن در۱۷آگوست ۱۹۰۷، در نخستین گردهمایی جهانی زنان سوسیالیست، در شهراشتوتگارت آلمان پای گرفت، دراین گردهمایی، پنجاه‌وهشت گروه نمایندگی شرکت‌کننده، برآن شدند، تا یک دبیرخانه جهانی به سرپرستی خانم کلارا زتکین (Clara Zetkin) سردبیر روزنامه آلمانی برابری Die Gleichheit برپا نمایند، تا بتوانند تلاشهای زنان جهان را، برای به‌دست‌آوردن برابری حقوق سیاسی با مردان، وبرخورداری از حق‌رأی، سازماندهی نمایند. این گردهمایی، از پشتیبانی کنگره بزرگ سوسیالیستها برخوردار شد.
در آن‌زمان سازمانهای دفاع از حقوق زنان کم‌وبیش در گوشه و کنار جهان پای گرفته بودند، ولی هیچیک از نیروی بسنده‌یی برای رسیدن به حقوق سیاسی برابر با مردان برخوردارنبودند.
دربرخی از کشورها و در کارخانه‌ها، زنان، سندیکاهای ویژه خود را داشتند، ولی دستمزد زنان همواره کمتر از مردان بود. زنان ازهیچگونه حقوق سیاسی برخوردارنبودند.
تا آن تاریخ، تنها در دو کشور فنلاند و نروژ، زنان از حق‌رأی برخوردار شده بودند، و یکی ازبانوان گروه نمایندگی فنلاند، به‌نام هیلدا پارسینن (Hilda Parsinen)، از نمایندگان مجلس فنلاند بود.
در این گردهمایی، بانوان، راما (Rama)، ازشهر بمبئی درهند، و توکیرو کاتو (Tokyiro Kato) از کشور ژاپن، در سخنان خود، از محرومیتهای سیاسی و اجتماعی زنان، واز فقر دهشتناکی که زنان کشورشان با آن روبرو بودند، پرده برداشتند.
در سال ۱۹۱۰، در دومین گردهمایی جهانی درشهر کپنهاگ، زنان شرکت‌کننده از ۱۷کشور، برآن شدند تا روزی را به‌نام روز جهانی زن نامگذاری کنند، تا در این روز زنان جهان، برای به‌دست‌آوردن حقوق برابر سیاسی و اجتماعی، و برخورداری از حق‌رأی، به‌راهپیمایی بپردازند، در این کنفرانس همچنین درباره صلح در جهان گفتگو شد.
در سال ۱۹۱۲ گنگره سوسیالیست جهانی، در یک گردهمایی ویژه در شهر بال در سویس، پایان جنگ در کشورهای بالکان را خواستار شد.
(Clara Zetkin)، دریک سخنرانی پرشور که پشتیبانی همگان را به‌دنبال داشت، درباره همبستگی زنان سوسیالیست جهان برای مبارزه با جنگ‌افروزی، که بیشترقربانیان آن اززنان و کودکان بودند سخن گفت، وی افزود که مبارزه برای آزادی بدون زنان، شدنی نیست، و سخنان خود را با جمله (Krieg dem Krieg) = جنگ علیه جنگ، پایان داد.
در سال ۱۹۱۴، چند روز پیش‌ازبرگزاری سومین گردهمایی جهانی زنان سوسیالیست، درشهر وین، شعله‌های نخستین جنگ جهانی افروخته شد.
در سالهای آغازین جنگ جهانی نخست، در ماه مارس سال ۱۹۱۵، در شهر برن در سویس، گردهمایی جهانی زنان بر پا شد.
پس‌از پایان نخستین جنگ جهانی، سازمان جهانی زنان سوسیالیست بازسازی شد، و درسال۱۹۲۵، ادیت کمیز (Edith Kemmis)، به سرپرستی دبیرخانه جهانی زنان درزوریخ، برگزیده شد، وکارها زیر نظر فردریش آدلر (Friedrich Adler) دبیر سوسیالیست جهانی، وکارگر مبارز حقوق زنان دنبال شد.
در سال ۱۹۲۸، مارتا توسک (Martha Tausk) نماینده مجلس استیری (Styrie)، استانی در کشوراتریش، به دبیری سازمان جهانی زنان برگزیده شد. در پی آزار و فشار سوسیالیستها در اتریش، پس‌ازیک سال به‌ناچار دبیرخانه جهانی زنان به شهر بروکسل جابجا شد. در سال ۱۹۳۴، خانم آلیس پلس (Alice Pels)، جانشین مارتا توسک شد.
در دوران میان دو جنگ جهانی، گفتگوهای سازمان جهانی زنان، بیشتر درباره فعالیت زنان، زنان و فاشیسم، زنان و بحران اقتصادی دور می‌زد. با آغاز جنگ جهانی دوم، بار دیگر این سازمان با چالشهای بزرگی روبرو شد و از میان رفت.
در مارس ۱۹۴۱، ماری سوترلند (Mary Sutherland)، و زنان کارگر بریتانیایی، یک گردهمایی با شرکت زنانی از کشورهای درحال جنگ و اسیر فاشیست، برگزار کردند، که در آن، زنان هر کشور به‌زبان مادری خود سخنرانی نمودند، از۱۹۴۱ تا سال ۱۹۵۵، که شورای جهانی زنان سوسیال دموکرات بر پا شد، زنان نتوانستند مبارزات خود را سازمان دهند.