علی‌رضا پاک فطرت ـ مجلس رژیم ۲۱ آبان ۴۰۲:
ما وقتی که حداقل حقوق را حاضر نیستیم به کارگری که در کارخانه کار می‌کنه کارمندی که در اداره کار می‌کنه به اندازه‌یی بهش حقوق بدهیم که بتواند زندگیش رو اداره بکنه چه انتظاری است که بهره وری بالا بره؟
در ایران کارگران هیچ تکیه‌گاه و پناه‌گاه قانونی‌ای ندارند.
کارگران امنیت شغلی و بیمه مناسب ندارند
سابقه کارشان، درست و حسابی ثبت نمی‌شود
امکان سازمانیابی و تشکل حرفه‌ای و صنفی ندارند
و به طریق اولی اجازه تشکیل سندیکا و اتحادیه آزاد هم ندارند
در مرداب بیکاری حاکم بر کشور، از امکان فرصت‌های شغلی متفاوت هم محروم هستند
دستمزد‌شان بدون توجه به نرخ تورم و یک‌سویه از طرف دولت و کارفرما مشخص می‌شود
آیا تنها راه حل مشکلات تمامی اقشار و طبقات جامعه با دیکتاتوری حاکم، کف خیابان نیست؟
لطفا به اشتراک بگذارید:
