۳۰دی، سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی از زندانهای دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷
مسعود رجوی ـ دانشگاه تهران ۴بهمن۱۳۵۷
به آنهایی که در زیر شکنجه ها خداو خلق را میطلبیدند به یاری، میگفتند،کدام خلق؟ بمانید و بپوسید اینجا جزیرة ثباته. دیگه خبری نیست، خبری هم نبود. ولی ما میگفتیم: «الیس صبح بقریب؟»
مگر میشه خورشید را کشت؟ مگر میشه باد رو از وزیدن بازداشت و باران رو از باریدن؟
مگر میشه اقیانوس را خشک کرد؟ مگه میشه بهار را از آمدن بازداشت، مانع روئیدن لاله‌ها شد؟ و مگر میشه ملتی رو تا به ابد اسیر نگه داشت؟ نه!
من نیامدم اینجا که روند خودبخودی قضایا را فقط ستایش کنم، ما نیامدیم که آنچه رو که هست و فقط هست تأیید کنیم، لختی هم باید به آن اندیشید که چه چیزی باید باشد، و چه چیزی هم نباید باشد.
آیا ما میخوایم نسل ملعونی باشیم، نسل نفرین شده ای باشیم که فرصتها را از دست دادند.
پیروز باد انقلاب دموکراتیک ایران
۳۰ دی
یک روز بزرگ
در تاریخچة آزادی
۳۰دی سالروز تحقق شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» در سال۱۳۵۷ است. این شعار که به صورت یکی از شعارهای اصلی تظاهرات و قیامهای مردمی در زمان شاه در آمده بود، در چنین روزی با آزادی آخرین زندانیان سیاسی در رژیم شاه به نتیجة نهایی رسید و پیروز شد که نقطه اوج آن آزادی مسعود رجوی و موسی خیابانی بود.
در آن دیماه خاطره انگیز در سال۱۳۵۷، پس از در هم شکستن طلسم اختناق و اوجگیری قیامها در سراسر ایران، دیکتاتوری سلطنتی تحت فشار مردم و همچنین فشارهای بین المللی برای آزاد کردن زندانیان سیاسی قرار داشت. پیش از آن، شاه خائن مدعی بود در زندانهایش هیچ زندانی سیاسی وجود ندارد. از جمله در مصاحبه ای با شبکه ان بی سی آمریکا که روزنامه اطلاعات آن را با تیتر درشت به چاپ رساند با اشاره به مجاهدین و چریکهای فدایی زندانی در سیاهچالهای دیکتاتوری گفته بود:
«در واقع این عده را هم نمیتوان زندانی سیاسی به شمار آورد، زیرا همه آنها تروریست هستند[!]. آنها علناً میگویند که مارکسیست هستند. برخی از آنها میگویند مارکسیستهای اسلامی هستند. بنابراین میتوانید حدس بزنید چگونه افرادی هستند....»
اما با اوجگیری قیام خلق، دیکتاتور گام به گام ناچار از عقب نشینی شد. از جمله در آبان ماه ۵۷ به برکناری سرجلادان و دژخیمان ساواک دست زد و روزنامه ها با تیتر درشت خبر کنار گذاشته شدن این عوامل شکنجه و جنایت را اعلام کردند.
همزمان مجلس دست نشانده شاه نیز با عنوان مضحک «طرح اعاده حیثیت زندانیان سیاسی» اعتراف می کرد: «اکثریت قریب به اتفاق زندانیان سیاسی به اتهام اعمالی مورد پیگرد و بازداشت و محکومیتهای حبسی و غیره قرار گرفته اند که هرگز آن اعمال حسب اصول قوانین اساسی و نیز مقرارت قوانین جزایی ایران جرم نمی‌باشد... نحوه بازجویی و تحقیقات و بالاخره محاکمات زندانیان سیاسی توام با روشهای غیرعادلانه و غیر قانونی و غالباً توام با شکنجه های جسمانی و روانی بوده است...»
آری قیام خلق راهی جز «شنیدن صدای انقلاب» برای دیکتاتور باقی نگذاشته بود و با درهم شکسته شدن طلسم اختناق آریامهری دسته دسته زندانیان سیاسی و فرزندان مبارز و مجاهد خلق به حکم خلق به‌پا خاسته از زندانها آزاد شدند. تا این که سرانجام در شبانگاه ۳۰ دی نوبت آزادی آخرین گروه زندانیان سیاسی شد .
آن روز در میان آن زندانیان مسعود رجوی نیز از در آهنی و سنگین زندان عبور کرد و مردم آن امید را در آغوش گرفتند.
بله! آن شب، سه هفته پیش از سرنگونی رژیم شاه، آخرین گروه زندانیان سیاسی که پیشتر از اوین به زندان قصر منتقل شده بودند، تحت فشارهای مردمی که روزهای متمادی در مقابل زندان قصر تهران خواهان آزادی آنها بودند از سلولها و دخمه های سیاهچالهای دیکتاتوری آزاد شدند.
چهار روز قبل یعنی در ۲۶ دیماه شاه از کشور گریخته بود و دیگر مانعی برای آزادی آنها وجود نداشت. به این ترتیب مسعود رجوی، اشرف زنان مجاهد وسردار شهید آزادی موسی خیابانی درشمار آخرین نفراتی بودند که از زندان آزاد شدند.
شاه بعدا درخاطراتش نوشت که بزرگترین اشتباهش آزاد کردن تروریست ها از زندان بوده است.
بیم آن می رفت که زندانیان نگهداری شده که رژیم شاه تا آخرین دقایق از آزاد کردن آنها سر باز میزد، در یک صحنه سازی توسط ساواک شاه به قتل رسانده شوند . از این پیش تر شماری از زندانیان توسط بازجویان اوین بوسیله سیانور به شهادت رسانده شده بودند. قبل از آن در ۳۰ فروردین ۱۳۵۴ بیژن جزنی و شش تن از یارانش همراه با مجاهدان خلق کاظم ذوالانوار و مصطفی جوان خوشدل با محمل ساختگی فرار در تپه های اوین به رگبار بسته شده بودند و به شهادت رسیدند.
اما در شبانگاه ۳۰ دیماه ۱۳۵۷ ساعتی قبل از آزادی مسعود، اشرف و موسی و مجاهدان همراهشان و نیز آخرین گروه از زندانیان چریکهای فدائی، مردم تهران و جمعیتهای دیگری که از شهرستانهای مختلف آمده بودند، پیرامون زندان قصر تجمع کرده و آزادی فوری و بلادرنگ زندانیان را خواستار شدند. همزمان خانواده های مجاهدین و چریکهای فدائی و گروههای دیگری از مردم از یک هفته پیش درکاخ دادگستری در مرکز تهران به طور شبانه روزی تحصن نموده و آزادی آخرین گروه زندانیان را طلب میکردند.
از سوی دیگر طبق ضوابط حکومت نظامی از ساعت ۹ شب به بعد تردد ممنوع اعلام شده بود. به هر جنبندهای شلیک میشد از اینرو بلند گوها به مردمی که دراطراف زندان قصر جمع شده بودند، پیاپی اخطار میدادند و با شلیک تیرهای هوائی از مردم خواسته میشد که متفرق شوند. اما تهدید ها اثرنکرد و مردم و جوانان خشمگین با مشت های گره کرده از قصد خود برای درهم کوبیدن در و دیوار زندان و آزاد کردن زندانیان سخن گفتند و سر انجام زندانبانان و تصمیم گیرندگان آن روزی رژیم را وادار به عقب نشینی نمودند.
بنا بر گزارشات شهود عینی تقریبا دو ساعت قبل از خاتمه مهلت حکومت نظامی تیمساران و رؤسای زندان شاه به درب بندی که مسعود رجوی در آن زندانی بود آمدند و او را شتابان باخود بردند. که نگرانی زیادی در بین هم بندانش بر انگیخت، متعاقبا معلوم شد که مأموران مسعود را به پشت بام زندان قصر می بردند.
دقایقی بعد جمعیت با دیدن او در پشت بام و اطمینان از سلامتش سراز پا نمی شناختند و گلباران او توسط مجاهدان و جوانان تهران که از دیوارهای زندان بالا می‌آمدند دقایق متمادی ادامه پیدا کرد. دراین هنگام یکی از بازاریان آن زمان که در پشت بام مسعود رجوی را همراهی میکرد میکروفون را گرفت وگفت همه زندانیان عفو شده‌اند این را گفت تا جمعیت ساکت شود. مسعود بلادرنگ میکروفون را از دست گوینده گرفت و با درود به خلق قهرمان ایران گفت:
«عفوی در کار نیست این جا کسی جرمی مرتکب نشده است که عفو و بخشش بطلبد. وانگهی همه به چشم میبینند که این مردم ایران هستند که زنجیر ها و زندانها را در هم میشکنند. علاوه بر این اگر کسی در این میان باید عفو و بخشودگی بدهد این ما هستیم».
سپس رؤسای زندان گفتندکه اگر مردم با توجه به این که چیزی به خاتمه حکومت نظامی باقی نمانده است متفرق شوند و راه باز کنند آخرین گروه زندانیان آزاد خواهند شد. مردم فریاد زدند که تا خروج آخرین نفر از جای خود تکان نخواهند خورد و در همانجا باقی میمانند. یکی از مجاهدین که در روز ۳۰ دی ۱۳۵۷ همراه با آخرین دسته زندانیان مجاهد آزاد شد، آخرین ساعتهای زندان را چنین توصیف کرده است:
«ساعتی بعد که کارها تقریباً تمام شده بودند موسی همه را به آخرین اتاق بند هشت که محل کارخودش بود فرا خواند و در آنجا با لبخندی که بر لبانش نقش بسته بود پرسید همه آماده اند؟ و نگاهش را در میان جمع چرخاند و تک تک چهره ها را از نظر گذراند و بعد گفت : « مسعود گرفتار بود و خودش نتوانست برای آخرین سخن قبل از ترک زندان حاضر شود من میخواهم پیام او را به شما بدهم همانطور که می بینید داریم آزاد میشویم . این هدیه خلق و ثمره خون شهیدانی است که این روزها بدست جلادان بر سنگفرش خیابانها ریخته میشود. ما آزادیمان را مفت و مجانی به دست نیاوردیم می دانید که در بیرون زندان جاذبه های زیادی هست که می تواند یک انقلابی را از مسیر خودش خارج کند. ما برای اجابت این جاذبه ها و برای دستیابی به رفاه فردی خودمان زندان را ترک نمیکنیم ممکن است که شکل مبارزه عوض شود. اما هدف همان هدف آزادی و رهایی خلق است تا امروز صحنه فعالیت مبارزه در داخل زندانها بود که باید بهایش را با انواع فشار و شکنجه ها می پرداختیم فردا جامعه بستر مبارزه و تلاش ما خواهد بود تصور نکنید که با خارج شدن از زندان شرایط سخت پایان مییابد. مبارزه بیرون زندان زحمت بیشتر و فداکاریهای بیشتری را طلب میکند. دستیابی به گوهر آزادی فداکاری مداوم و مستمر می طلبد. ما سوگند خورده ایم که این بها را همواره بپردازیم بدانید که شرایط پرفتنه‌ا‌ی را در پیش داریم که البته با درایت و هوشیاری و ایمان عظیم برادرمان مسعود همچنانکه تا اینجای راه را آمده ایم بقیه آن را هم طی خواهیم کرد». سکوت هم چنان بر قرار بود چشم ها به چهرة موسی و گوش ها به طنین پر صلابت کلامش سپرده شده بودند واز برق نگاهها میشد آنچه را که در دلها میگذرد فهمید.
پس از مدتی درهای زندان قصر گشوده شد اشرف و مسعود رجوی وموسی خیابانی و شماری دیگر از مجاهدان و فدائیان به خارج از زندان قدم گذاشتند و مستقیماً به محل تحصن به کاخ دادگستری رفتند.
صبح روز بعد اول بهمن ۱۳۵۷ گروههای مختلف مردم تهران در خانه رضائی های شهید در خیابان ملک درحوالی میدان رضائی ها به دیدار زندانیان آزاد شده شتافتند پدر طالقانی و مهندس بازرگان در روزهای بعد در همانجا با مجاهدین دیدار کردند.
روزنامه کیهان در گزارش استقبال مردم تهران از آخرین گروه زندانیان آزاد شده نوشت:محوطه زندان تا پاسی از شب گذشته یکپارچه شور و هیجان بود. خویشان و بستگان دوستان و آشنایان و رفقا که همة روز و ساعاتی از شب را بیتابانه انتظار کشیده بودند با شعار درود بر فدایی سلام بر مجاهد برای ۱۲۵ نفر فرزندان پاک نهاد ملت آغوش گشودند و این در حالی بود که عده کثیری از خانواده های زندانیان سیاسی در کانون وکلا هنوز به تحصن خود ادامه میدادند و منتظر عزیزانشان بودند.
کیهان با اشاره به خوانده شدن اسامی زندانیان آزاد شده از بلند گوی زندان افزود:با خوانده شدن هر اسم اجتماع چندین هزار نفری مردم درود می فرستادند و غریو شادی بود که برمی خاست پس از آن برای اینکه مردم از آزادی زندانیان سیاسی اطمینان حاصل کنند یکی از زندانیان مستقیماً از پشت میکرفون با آنها صحبت کرد. مسعود رجوی در حالی که با احساسات پرشور مردم روبرو گشته بود گفت: « آیا هیچ واژه ای هست که بشود با به زبان آوردنش از شما مردم تشکر کرد؟ براستی که ما همة این آزادی را مدیون شما ملت هستیم نه شخص دیگری یا گروهی خاص»
روزنامه اطلاعات نیز با درج خبر آزادی آخرین دسته زندانیان سیاسی از بیانیه زندانیان مجاهد خبر داد که با این جمله به پایان می رسید: «پیروز با انقلاب دموکراتیک خلق ایران»
پدر طالقانی :وقتی که درمقابل این شکنجه چی ها و، بازجوهایی که خودتون میشناسید و دیدید از نزدیک، وقتی اسم مجاهدین برده میشد، اعصاب اینها به هم میلرزید و کنترلشون روازدست میدادند.این دلیل بر قدرت عقیده وایمان به حق اونها بود. از اسم مسعود رجوی وحشت داشتند از اسم خیابانی وحشت داشتند.
مجاهد خلق عباس داوری :یک روزدر زندان سعید محسن به من گفت که ما را قطعا اعدام خواهند کرد و بعد گفت پیامی دارم که حتما باید بهمسعود برسانید . متن پیام این است:به من گفت به مسعود بگو که تمامی تجلیل ها و ثناها را نثار ما خواهند کرد و همه تهمتها و افتراها را به تو خواهند بست و هزاران بار تو را شهید خواهند کرد .راستی واقعیت غیر از اینست ؟
نقل قول سردار خیابانی از شهید بنیانگذار سعید محسن:
او بار سنگینی را بایستی حمل کند باری که همه تجریبات و دستاوردهای سازمانی در آن متبلور است ،همه تمجیدها نثار ما خواهد شد و از ما به عظمت و بزرگی شهدا یاد خواهند کرد ،در صورتی که همه تهمت ها را به او می زنند، او به مبارزه خود در مراحل خیلی بالاتر از این مراحلی که ما طی کردیم ادامه خواهد داد و او بالاتر از ما قرار خواهد گرفت،چرا که او هر روز و هر ساعت شهید خواهد شد.
سردار شهید خلق موسی خیابانی-دانشگاه تهران ـ دی۱۳۵۸
ما اگر اهل جاه طلبی بودیم درها به روی ما بسته نبود. ما اگر اهل جاه طلبی بودیم اکنون این همه منافق نثار ما نمیشد.اما ما همه این رنجها را تحمل میکنیم، زندگی یک انقلابی یعنی تحمل همین رنجها، همین فشارها و همین جنگ اعصاب. مگر پیشتر از این، مگر همین پارسال در این روزها ما در زندان نبودیم؟ پارسال در همین روزها ما آخرین روزهای زندانمون را میگذراندیم. بنابراین، ما به تمام این رنجها، به تمام این فشارها، حاضریم. بدون شک گذشتن از این مسیر مبارزاتی و انقلابی چهارده ساله به سازمان ما و به افراد و عناصر و اعضا و رهبریکنندگان این سازمان خصایص و ویژگیهایی داده که دارا بودن اون خصائص شرطش فقط گذشتن از کورانِ چنین مبارزاتی است.
در مصاحبه ای که داشتیم من عرض کردم که این کار برای ما مشکل است که بتوانیم از خودمون، از اعضایمون و از سازمانمون تعریف و تمجید کنیم. ولی بعضی وقتها مسئولیتها اقتضاء میکند، مسئولیتها اقتضا میکند که واقعیت گفته شود.
در تمام این مدت ۱۴سال، برادرمون مسعود از همون اوایل بنیانگذاری سازمان، از اوایل سال۴۶ در کوران این مبارزات بوده است. از نزدیک و در بالاترین سطح با تمام تجارب سازمانی ما آشنا بوده و آشناست. مسعود تنها باقیماندة کادر مرکزی سازمان پیش از سال ۵۰ است. به لحاظ ایدئولوژیک که رسالت ویژه سازمان ما بود یک فرد صاحبنظر مکتبی است، در گروه ایدئولوژی سازمان، در کنار شهید حنیفنژاد، به کار تحقیق و تدوین ایدئولوژی مشغول بود. در سال ۴۸ در امر مربوط به تدوین خطمشی فعالانه شرکت داشت، در سال ۴۹ در اردوگاههای سازمان الفتح آموزش نظامی دیده است، در رهبری و هدایت مذاکرات سازمان با سازمان الفتح شرکت فعال داشت و بعد از ۵۰ ضمن هفت سال و نیم تحمل شکنجه و زندان رسالت مبارزاتی خود را در زندان دنبال نمود. در این سالها میتوانم به جرأت بگویم که بیشترین فشارها را تحمل کرده و بخصوص بعد از سال ۵۳، بعد از ضربه اپورتونیستها، بیشترین فشارها و سختیها را تحمل کرده تا از ایدئولوژی سازمان، تا از میراث ایدئولوژیک سازمان که در معرض تهدید و خطر قرار گرفته بود، حراست کند.سازمان ما مال شماست، گفتم هیچ سازمانی نمیتواند جدا از توده های اجتماعیش به حیات خودش ادامه بدهد و مسعود کاندید شماست و آینده، آینده مال شماست، به این نکته ایمان داشته باشید، یقین داشته باشید که آینده مال شماست، آینده مال انقلابیون است، نیروهای میرا از صحنه حذف خواهند شد، پیروز باشید
سردار شهید خلق موسی خیابانی -آبان ۱۳۶۰
اکنون چشم امید اکثریت توده های مردم به سازمان است امیدوارم که خداوند ما را هرچه بیشتر شایسته این امید و اعتماد مردم و همچنین شایسته پیروزیهای بزرگتر آینده بکند، ما واقعا مسیر پر شکوهی طی کرده ایم، آینده پرشکوهتری هم در پیش داریم، البته معلوم است که حضور تو در خارج کشور در کسب این پیروزیها نقش تعیین کننده ای داشته است وگرنه در غیر اینصورت و با محدودیتهایی که در داخل کشور وجود دارد یعنی در فضای اختناق و استبداد قرون وسطایی و سرکوب و قهر ضدانقلابی که خمینی در داخل کشور ایجاد کرده ما هرگز قادر به این پیشرفتهای درخشان و بی نظیر سیاسی نمیشدیم و من و بچه های دیگر هر روز که میگذرد به اهمیت وجود تو در خارج بیشتر پی می بریم و از اینکه در برابر مخالفتهای تو تسلیم نشدیم و تصمیم به عزیمت تو به خارج گرفتیم خوشحال تر و راضی تر از پیش هستیم.
شهید سردار خیابانی:ما واقعا مسیر پر شکوهی طی کرده ایم و آینده پرشکوهتری هم در پیش داریم، وقتی چشم را از این گذشته سراسر رنج و تلاش و شکوه و عظمت به آینده برگردانیم قاعدتا چیزی جز پیروزیهای باز هم بزرگتر از طریق انجام رسالتهای عظیم تر نخواهیم دید انشاالله خداوند ما را بدین همه شایسته گرداند و ترا هم که در این جریان غرور آفرین نقش تعیین کننده و نقش رهبری داشته ای برای سازمان و مردم ما حفظ کند.
زنده یاد دکتر منوجهر هزارخانی -اجلاس شورای ملی مقاومت ایران درآغاز چهلمین سال تأسیس – ۲ تا ۵ مرداد ۱۳۹۹
نقش مسئول شورا خیلی مهم بود، در این وسط. هم خوش فکره، هم معتقده به کاری که می کنه، و هم شهامت ریسک کردن رو داره. چندین بار در طول این ۴۰سال ما این رو امتحان کردیم دیگه، امتحان کردیم، خیلی طبیعیه که آدم هایی که جمع می شن یه جا و از افق های مختلف فکری و سیاسی و فرهنگی میان، خب بتونند با خودشون به تفاهمی ایجاد بکنند ، به همین دلیل هم ما خیلی رفت و آمد داشتیم،می آمدن و می رفتن ومی آمدن و می رفتن ولی خب نقش اون مسول شورا این بود که توازن این چیز رو نگه داره و در این زمینه موفق بود. یعنی نتیجه اش را حالا، حالا داریم می بینیم بعداز ۴۰سال، موفق بود و، الان که نگاه می کنیم توی صحنه داخلی ایران فقط یک سازمان وجود داره، سازمان مجاهدین خلق و یک انقلاب که اونم تو راهه. اون هم داره میاد. نکته خیلی مهمی که هست این وسط، حالا من باز بر می گردم به چیز به مسئول شورا، اون پرونده شورای ملی مقاومت رو در خارج کشور اونجایی که ما توش هستیم بطور کلی انگار که داره با مردم داخل حرف می زنه، باز کرد. تفسیر خودش رو از پیام فرستاده خدا ، به فرستاده خدا عقیده داشت ولی پیام خودش رو ترجمه کرد و گذاشت جلوی پیامی که خمینی داشت از می داد، رسول فرستاده خدا. این کار مهمی بود، خیلی کار مهمی بود. حالا غبار زدایی البته بی زحمت هم نبوده، تحمل چیزاش هم آسون نبوده تحمل نتایجش هم یا پیامدهایش، ولی کرد این کار را و این کار بسیار مهمی بود به نظر من ، جنبش مقاومت را تبدیل کرد به یک مقاومت آرمانگرا که به لحاظ سیاسی می دونه چی می خواد و می دونه چکار می‌خواد بکنه. خیلی مهمه ، این امر خیلی مهمه و من فکر می کنم که اگه در خارج کشور ، دولتها، محافل از کشورهای مختلف و این پا و اون پا می کردن واسه اینه که یقین بکنن که روی شانس برنده دارن بازی می کنند.
سختشونه که باور کنن. سخته شونه، منتهی الان دیگه اینقدر جا افتاده هست، و اینقدر هیچکی دیگه نیست،تو میدون، که دیگه مجبورن بگن. میشه اینجوری حساب کرد که خب حالا ما مجبوریم با این ها کنار بیایم.
سخنرانی خانم مریم رجوی در گردهمایی سراسری جوامع ایرانیان
سی سال از قتل‌عام سی هزار زندانی سیاسی گذشت. اما نه آخوندها توانستند این حماسه بزرگ و سرخ‌فام را پنهان کنند، نه مماشات‌گران قادر شدند این واقعه را به‌سود رژیم از اهمیت بیندازند.
من بارها از زندانیان از بند رسته شنیده‌ام که این مجاهدین دلیر در شرایط سخت و طاقت‌فرسا در همان لحظه‌ها که آرمان هرکس و انتخاب‌های او به‌آزمایش کشیده میشد، بله درست در همان شرایط مسعود را انتخاب میکردند و در برابر شکنجه‌گران و جلادان، به مسعود درود می‌فرستادند و با نام او بر تیرک اعدام بوسه می‌زدند.
بی شک آنها در تکرار این سرخ‌ترین نام زمانه ما، پیامی داشته و دارند. پیام‌شان این است که ای نسل‌هایی که بعد از ما می‌آیید، ای جوانانی که داستان تمام‌ناشده ما را می‌شنوید، راه و آرمان مسعود را در پیش بگیرید!
راه نبرد برای جامعه‌یی عاری از ستم و بهره‌کشی، عاری از اختناق و استبداد و عاری از جهل و فریب. و راه و آرمانی که با کلمه مقدس آزادی معنی میشود...
۳۰دی ـ سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی اززندانهای دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷ـ ق ۲
۳۰دی ـ سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی اززندانهای دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷ـ ق ۳
۳۰دی ـ سالروز آزادی آخرین زندانیان سیاسی اززندانهای دیکتاتوری شاه در سال ۱۳۵۷ـ ق ۴
لطفا به اشتراک بگذارید:
